ÇUKUR

      Hayatımın en depresif günlerini yaşıyorum. 

      Nedeni ne bölümüm ne sınavlarım. 

   Okulla ilgili memnun sayılmam ama iyi bir öğrenciyim bile diyebilirim. Çok çalışmıyorum açıkçası. Açıkçası hiç çalışmıyorum. Derslerde genelikle uyuyorum. Not almıyorum. Şu sıralar kitap da okumuyorum. Eskisi kadar film ve dizi de izlemiyorum. Dün gece kafam dağılsın diye önceden başlayıp bir süre ara verdiğim Kill It'i bitirdim. Aynı sebebe ek olarak uyanık kalmak için de Black Swan'ı izledim sabah.  Bir de Youtube'da ne kadar boş video varsa onları.

    Uyanık kalmam gerektiğini hissediyorum. Uyuduğumda çalan telefonun sesini duyamıyorum. Şu günlerde gelen her aramayı karşılamam lazım. Özellikle kız kardeşiminkileri. Tek bir aramasını kaçırırsam oluşacak sorunları engelleyememekten korkuyorum.

    Eskişehir'e geldiğimden beri beni en zorlayan şey ailemden uzak kalmak oldu. Ne şehre alışmak ne okula alışmak ne de tek başına hayatta kalmaya çalışmak zordu. Ailemden uzak kalmak da duygusal anlamda ''özlüyorum, onlarsız yapamıyorum'' şeklinde değil. Hiç özlem çekmiyorum. Ailemden uzak olmak bi' yerde bana da onlara da iyi gelecek diye düşünüyorum. Ama sürekli aklım onlarda. Özellikle kız ve erkek kardeşimin ilişkisi konusunda. Oradayken hava yastığı görevi görüyordum, buraya gelince o hava yastığı kayboldu. 

    Telefon ne zaman çalsa korkar oldum bir ''şey'' mi oldu diye. Ne zaman kardeşlerimden biri ''Abla'' diye mesaj atsa kalbim sıkışır oldu. Kendi hayatımda fazla ''duygusuz'' ailemle olan hayatımda fazla ''tepkili'' oldum. Özellikle son olanlardan beri beni ben yapan enerjim kayboldu. İnsanlara gülemez, yemek yiyemez oldum. Sahurda ya da iftarda fark etmiyor. İştahım kesildi. 

   İlk defa değil belki ama hayatımda ilk kez bu kadar derin bir çukura düşmüş hissediyorum. Çukurun açılmasına sebep olanlar belli ama artık kendimde o kadar içselleştirmişim ki bu konuyu çukuru büyüten ben oluyorum. İnsanların basit olayları karmaşıklaştırmalarından nefret eden biri olarak o nefret ettiğim durumu kendime yaşatıyorum. 

     Artık hiçbir şeye üzülmüyorum. İçimde sadece öfke ve korku var. Bir de beni ince ince kemiren ne yapacağını bilememe hissi.