İçimde inanılmaz bir öfke var. Haksızlığa uğramışlığın öfkesi.
Ben yaptığı işi iyi yapan bir insanım. Genellikle beklentilerim yoktur. Hile bilmem hurda bilmem. Stratejilere kafam basmaz ve ince göndermeleri anlamam. Hayatımın şu noktasında bunlara o kadar maruz kalıyorum ki midem bulanıyor. Beni ne annem böyle yetiştirdi ne babam. Şu saatten sonra da bunları öğrenmek gibi bir gaye de edinemem.
Asla ama asla hak etmediğim bir tavırla karşı karşıyayım. Allah'a güvenmesem, bir kapıyı kapatıyorsa diğer kapıyı açmak içindir cümlesine gönülden inanmasam belki bir sinir krizinden diğer sinir krizine savruluyor olurdum.
En iyisi benken şu an en nefret edilen olduğumu hissediyorum. En sevilen benken en rahat gözden çıkartılan da ben oldum. Bir yere kadar hakkımda düşünülmesi olası birçok olumsuz şey umurumda ama şu noktadan sonra kimsenin kararlarının sorumluluğunu alamam. İtsin beni, nereye itmek isterse.
Tek duam var, zamanı geldiğinde yüzüme bakamayacak kadar utanç dolu olması.
not: yorumlarınızı okuyorum sadece google'ın bir ayarından dolayı cevap yazamıyorum, bu durumu en yakın zamanda halledip dönüş sağlayacağım. okuduğunuz ve yorum yapma nezaketinde bulunduğunuz için teşekkür ederim.
