KEDİCİKLER

Kedilere ilgim yok denecek kadar azdır, genel olarak hayvanlara karşı böyleyim aslında -tilkiler dışında, tilkiler muhteşem şeyler- ve hiçbir zaman hayvan beslemeyi düşünmemiştim. Aslında onların eve gelmesinin nedeni ben de değilim, kardeşim.

Bize sürekli gelen kuzenim bir gün kız kardeşime ''sana kedi getireyim mi?'' dedi ve hop! bir kedimiz olmuştu bile. 

İsim konusunu çok düşündük, daha çok kız kardeşim düşündü. Başta adını ''Yoda'' koyduk, ben o sıralar kediyi ''kedi'' diye çağırıyorum, erkek kardeşim şiddetle karşı çıktı ''Yoda da neymiş?'', biz de onun yanında söylemek için başka bir ad düşündük, bunu ben düşündüm,  Mars! Çünkü kız kardeşimin kullandığı nick ''Venüs'' böyle uyumlu olunca kabul etti. Sonraları hepimiz Mars'a alıştık, Mars güzel.

Başından çok şey geçti Marsın, bize geldiğinde bitliydi. Çok bitliydi, baya bitliydi.. Veterinere götürdük bitlerinden kurtardık onu önce, sonra yalnızlıktan. Dünya geldi çünkü. 

Mars geldiğinde 2 aylıktı, az da olsa bakımlıydı, hasta değildi. Ama Dünya.. 1,5 aylıktı daha, karnı feci şişikti, yaralar vardı bedeninde, dışarıdan da korkmuştu belli. Çünkü Mars dışarı gitmek isteyen bir kediydi ama Dünya kapının ardına, gerçek Dünyaya geçmedi eve geldiğinden beri.

Onu da veterinere götürdük, aslında önce nasıl geldiğini anlatayım. Biz Marsı ara sıra bahçeye çıkarıyorduk ve üst kattaki cadılar onu sevmeye geliyordu. Bazen de çıkartmıyorduk ve cadılar bu sefer de eve gelmek istiyordu. Gün içinde birden fazla, bazen sabahın köründe, gelince istekleri de bitmiyordu, hayvanı korkutmaları da cabası. Hal böyle olunca artık gelmeyin dedik ve Mars'ı sevdirmedik onlar da kendilerine ''sevecek bir kedi'' bulmuş, bahçeye getirmişlerdi. Hayvana ne mama vermişler, ne su içirmişlerdi. Oyuncak gibi ellerinde gezdirmeleri ve gece kaçmasın diye bahçedeki kümese kapatmalarını söylemiyorum, o gün onlar evlerine çıkarken babam çıkardı hayvanı. 

Sabah bizim kapının önündeydi, kardeşim onun o perişan halini görünce dayanamadı ağlaya ağlaya annemi ikna etti, o gün o da bizim aileden biri oldu, veterinere götürdükten sonra.

Veterinerde bi' ilaç verdiler karnı şiş diye, ertesi gün -afedersiniz- boyundan büyük kurtcuklar çıkardı, yavaş yavaş iyileşti. Yemek yemeyen kedi yer, koşmayan kedi koşar oldu. 

Marsla bolcana kavga ettiler, kavga ede ede anlaştılar, artık kavga ederken uyuya kalıyorlar :D

Marstan biraz daha bahsedeyim, evin yaramaz oğlanı.. Açık kapı, pencere gördü mü atlıyor dışarı. Bir gün bu akıllı yine kaçmış pencereden -geri dönüyor- karşı yolda da fabrika işçileri boşaltım yapıyor. Mars ev kedisi, haliyle insanlardan korkmuyor, korkması gereken şeylerden de. Meraklı bir hayvan. Girmiş paletin altına... palet düşmüş.. ayağının üstüne.. Kardeşim sinir küpü tabii, götürün demiş veterinere, kedim acı çekiyor!! Götürmüşler, Allah razı olsun. Ben eve geldiğimde içim rahat etmedi hep gittiğimiz vete götürdük. Sabahki veterinere bayaa bir şeyler saydı, ''3 tane ilaç ismi biliyormuş vermiş hepsini'' dedi, tamam olurmuş da ne gerek varmış bunca para vermeye. Bize bir sprey verdi, bunu kullanın başka bir şeye gerek yok, alınmış madem spreyi sıkmadığınızda da sürersiniz kremleri dedi, dediklerini yaptık. Şuanda atlıyor, zıplıyor, deli gibi koşuyor.. maşallah maşallah. Bi' ayağının üstünde küçük bir yara kaldı, spreye devam, yavaş yavaş o da iyileşecektir. 

Tabii yaramaz oğlan durur mu, daha ayağı iyileşmeden başka bir şey daha yaptı kendine.. Hiç huyu da değildir, bir gün annem çay yaparken atlamış aygaza yakmış bıyıklarla kaşları, yüzünün sol tarafındaki. Ne diyim?

Bana gelirseniz, hala aman aman kedi mi varmış değilim, ama kurdum galiba bağ onlarla, göremeyince telaşlanıyorum, hele Mars'a olanlardan sonra..

Kedisi olan var mı başka? Böyle anlatacak hikayesi olan? Yada bana vereceği önerisi? Çünkü hala yeni, Mars geleli daha dün 1 ay oldu.