Ne tuhaf bir şey kendini keşfetmek.. kendinle yüzleşmek..
İnsanlara dair umut beslemek sonra umutlarının küllerini uçsuz bucaksız bir denize serpmek..
Heyecanlanmak.. sonra kursağında kalması..
Bir süredir bir kişinin varlığını hayatımda istediğimi yazmışımdır buraya, belki bunu bulmak amacıyla saçma sapan muhabbetlere girmiş olabilirim şu yazımda anlattığım gibi. Ama son zamanlarda gerçekten beni destekleyecek birinin varlığına duyduğum ihtiyaç artıyor. Burada bundan hiç bahsettim mi bilmiyorum ama kardeşimden duyduğum hakaretlerin dozajı gittikçe arttı. Kendimi tanımam, kardeşimi tanımam, mesleğim ve doğduğumdan beri var olan ve gelişen kişiliğim beni koruyordu ama ruhumda çatlaklar hissetmeye başladım. O çatlakları doldurmamda yardımcı olacak birine ihtiyacım var, her şeyi tek başıma yapamayacağımı kabullendim. Buna kendimi sevmek dahil. Bazen kendinizi ne kadar severseniz sevin bu yeterli gelmiyor, bir başka birinin de sizi sevmesi gerekiyor galiba..
